брэ́нзлі, ‑яў; адз. бранзаль, ‑зля, м.
Абл. Махры па краях у хустцы, настольніку і пад. — Добра, добра, мы вам адзначым, — з пагрозай сказаў.. [паліцай], цярэбячы брэнзлі настольніка. Дамашэвіч.
брэ́нканне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. брэнкаць.
брэ́нкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Тое, што і брынкаць. [Антон:] — Мабыць, дзіўна гэта тут, каб старшыня ды на мандаліне брэнкаў? Савіцкі.
брэ́нкнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Аднакр. да брэнкаць.
брэто́нцы, ‑аў; адз. брэтонец, ‑нца, м.; брэтонка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. брэтонкі, ‑нак; ж.
Жыхары Брэтані.
брэх, ‑у, м.
Характэрныя для сабак, лісоў і некаторых іншых звяроў гукі. Заўважыўшы людзей і нарабіўшы брэху, з-пад хаты выбег пярэсты цыбаты сабака. Адамчык. З задумы лесніка вывеў брэх незнаёмага сабакі. Шчарбатаў.
брэцёр, ‑а, м.
Уст. Чалавек, які шукае поваду, каб змагацца на дуэлі; дуэлянт, забіяка.
[Фр. bretteur.]