Verbum

наркатызава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак. і незак., каго і без дап.

Спец. Прывесці (прыводзіць) у стан наркозу (у 1 знач.). Наркатызаваць хворага.

наркатыза́тар, ‑а, м.

Спец. Асоба, якая дае наркоз, праводзіць наркатызацыю.

наркатыза́цыя, ‑і, ж.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. наркатызаваць.

наркаты́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да наркотыка (у 1 знач.); які ўтрымлівае наркотык. Наркатычнае рэчыва.

2. Выкліканы наркотыкам (у 1 знач.). Наркатычны стан.

нарко́з, ‑у, м.

1. Штучна выкліканы сон са стратай прытомнасці і болевай адчувальнасці. Даць наркоз. Рабіць аперацыю пад наркозам.

2. Разм. Тое, што і наркотык (у 1 знач.).

[Грэч. nárk ōsis — аняменне.]

нарко́зны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да наркозу.

нарко́лаг, ‑а, м.

Спецыяліст у галіне наркалогіі. Урач-нарколаг.

нарко́м, ‑а, м.

Народны камісар. Паважна старыя вітаюць наркома, Падносяць хлеб-соль, караваі і мёд. Купала.

нарко́маўскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да наркома, належыць наркому.

нарко́тык, ‑а і ‑у, м.

1. ‑у. Рэчыва, якое выкарыстоўваецца ў якасці болепатольнага або снатворнага сродку.

2. ‑а. Тое, што і наркаман.

[Ад грэч. narkōtikós — які прыводзіць да анямення, аглушэння.]