Verbum

дрэваапрацо́ўшчык, ‑а, м.

Той, хто апрацоўвае дрэва, спецыяліст па механічнай апрацоўцы дрэва (у 2 знач.).

дрэ́вавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дрэва, з’яўляецца дрэвам; дрэўны. Дрэвавыя расліны. Дрэвавыя пароды.

дрэванасаджэ́нне, ‑я, н.

1. Пасадка дрэў; спосаб развядзення лясоў не насеннем, а саджанцамі.

2. звычайна мн. (дрэванасаджэ́нні, ‑яў). Пасаджаныя дрэвы. Паласа дрэванасаджэнняў.

дрэвападо́бны, ‑ая, ‑ае.

Падобны з выгляду на дрэва. Дрэвападобная папараць.

дрэвасто́й, ‑ю, м., зб.

Сукупнасць дрэў, якія ўтвараюць лес або ўчастак лесу. Цяпер дуб сустракаецца.. [у Падмаскоўі] уперамешку з елкай, бярозай, ліпай і сасной або сам удзельнічае ў дрэвастоі толькі як невялікі прымешак. Гавеман.

дрэдно́ўт, ‑а, М ‑ноўце, м.

Вялікі быстраходны браняносец з магутнай артылерыяй, папярэднік лінейнага карабля.

[Англ. dreadnought.]

дрэйф, ‑у, м.

1. Рух ільдоў, судна і пад. пад дзеяннем ветру або цячэння.

2. Адхіленне судна або самалёта ад узятага курсу пад дзеяннем чаго‑н.

•••

Легчы ў дрэйф гл. легчы.

[Ад. гал. drijven.]

дрэйфава́ць, ‑фую, ‑фуеш, ‑фуе; незак.

1. Рухацца пад дзеяннем ветру або цячэння (пра лёд, судна і пад.).

2. Адхіляцца ад узятага курсу пад дзеяннем чаго‑н. (пра судна, самалёт).

3. Манеўруючы парусамі, заставацца прыблізна на адным месцы.

дрэ́йфавы, ‑ая, ‑ае.

Які выклікае дрэйф. Дрэйфавае цячэнне.

дрэ́йфіць, ‑флю, ‑фіш, ‑фіць; заг. дрэйф; незак.

Разм. Адступаць перад цяжкасцямі, небяспекай; баяцца, губляцца. — Не дрэйф, Андрэй, заўтра ўладзімся лепей, — падбадзёрваў яго Сымон Тургай. Колас.