ізалейцы́н, ‑у, м.
Адна з незаменных амінакіслот, якая ўваходзіць у састаў усіх бялкоў.
ізалі́нія, ‑і, ж.
Спец. Лінія на геаграфічнай карце, графіку і пад., якая злучае пункты з аднолькавымі паказчыкамі якіх‑н. фізічных велічынь (ціску, тэмпературы, вільготнасці і пад.).
[Ад грэч. ísos — роўны, аднолькавы і лац. linea — лінія.]
ізаліро́вачны, ‑ая, ‑ае.
Прызначаны для ізаліроўкі, ізаляцыі праваднікоў або крыніц якой‑н. энергіі. Ізаліровачныя матэрыялы.
ізаліро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы, ж.
1. Дзеянне паводле дзеясл. ізаляваць (у 3 знач.).
2. Разм. Ізаляцыйная стужка. Абматаць ізаліроўкай.
ізаліро́ўшчык, ‑а, м.
Рабочы, які займаецца ізаліроўкай чаго‑н.
ізалява́насць, ‑і, ж.
Стан ізаляванага. Ізаляванасць проваду. □ Дробнаму вытворцу (і рамесніку, і селяніну) перашкаджае перайсці да калектыўнай вытворчасці вельмі слабае развіццё салідарнасці, дысцыпліны, іх ізаляванасць, іх «фанатызм уласнікаў», канстатуемы не толькі сярод заходнееўрапейскіх сялян, але, — дададзім ад сябе, — і сярод рускіх «абшчынных» сялян. Ленін.
ізалява́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. ізаляваць.
ізалява́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад ізаляваць.
2. у знач. прым. Адасоблены, асобны. Ізаляваная група. Ізаляваны факт.
3. у знач. прым. Пакрыты ізаляцыяй (у 3 знач.). Ізаляваныя правады. Ізаляваны дрот.
ізалява́цца, ‑лююся, ‑люешся, ‑люецца; зак. і незак.
1. Адасобіцца (адасабляцца), аддзяліцца (аддзяляцца) ад навакольнага асяроддзя. Ізалявацца ад людзей.
2. незак. Зал. да ізаляваць.