Verbum

шрубава́цца, ‑буецца; незак.

Зал. да шрубаваць.

шрубава́ць, ‑бую, ‑буеш, ‑буе; незак., што.

1. Рабіць на чым‑н. шрубавую нарэзку. Шрубаваць стрыжань.

2. Укручваць або выкручваць шрубу.

3. Злучаць, змацоўваць што‑н. трубамі. Шрубаваць дошкі.

шру́бавы, ‑ая, ‑ае.

1. Забяспечаны шрубай.

2. Які мае форму шрубы; спіральны. Шрубавая нарэзка.

шрубападо́бны, ‑ая, ‑ае.

Які мае форму сніралі, шрубавай нарэзкі.

шрубарэ́з, ‑а, м.

Спец. Інструмент для нарэзкі шруб.

шрубарэ́зны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для наразання шрубавай разьбы.

шру́бка, ‑і, ДМ ‑бцы; Р мн. ‑бак; ж.

Памянш. да шруба; невялікая шруба.

шрубцы́нга, ‑і, ДМ ‑нзе, ж.

Спец. Прыстасаванне ў выглядзе скабы са шрубай для замацоўвання дэталі ў час апрацоўкі. Замацоўваў [Шурка] фотаапарат па шрубцынзе і шчоўкаў кадр за кадрам усю касету. Шыловіч.

[Ад ням. Schraubzwinge.]

шрыфт, ‑у, М ‑фце; мн. шрыфты, ‑оў; м.

1. Камплект друкарскіх літар пэўнага размеру і формы, неабходны для набору якога‑н. тэксту; сістэма рэльефных выпуклых літар, знакаў прыпынку ў пішучай машынцы. У кузаве ляжаў цэлы рулон газетнай паперы і скрынкі з шрыфтамі. Новікаў. // Характар, тып друкарскіх літар, а таксама іх адбітак. Дробны шрыфт. □ Ля кіёска тоўпіліся людзі, усхвалявана перачытвалі кароткае паведамленне, якое вылучалася на першай старонцы вялізным шрыфтам. Лынькоў.

2. Графічныя асаблівасці чыйго‑н. почырку; форма, рысунак, характар напісаных ці намаляваных літар. Звыкшыся крыху са шрыфтам, я чытаў новы верш лепш, чым першы. Бядуля.

•••

Гатычны шрыфт — шрыфт, які характарызуецца вузлаватасцю і зломам літар (ужываецца ў Германіі і некаторых іншых краінах).

Кампактны шрыфт — сціслы, дробны шрыфт.

Светлы шрыфт — друкарскі шрыфт з тонкімі лініямі літар.

[Ням. Schrift.]

шрыфтавы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да шрыфту, з’яўляецца шрыфтам.