о́дум, ‑у, м.
Разм. Стан разважання, засяроджанасці, паглыблення ў сябе, у свае думкі. Часамі.. [Волечку] агортваў одум. Яна думала пра.. [Кастуся] і шкадавала яго. Чорны. Я ішоў у парк і стаяў там, ахоплены одумам. Сачанка. Мы развіталіся з добрым Мацвеем Давідзюком, і я пайшоў дадому, апанаваны такім одумам, ад якога аж галава, здавалася, разломвалася. Сабаленка.
ой, выкл.
1. Паэт. Ужываецца ў якасці зачыну ў вершах, песнях (звычайна пры звароце або для папаўнення радка). Ой вы, думкі, думкі, Сэрца майго раны! Ці вы мае дзеці, Ці вы кім пасланы? Колас. Ой, дабранач, поле, добрай ночы! Мыйцеся расою ў лузе, травы. Бялевіч.
2. Тое, што і вой.
о́йча, м.
Уст. Клічная форма ад слова «айцец». [Янка:] — Гарэлка твая і твая навіна! Благаславіся, ойча Андрэю! Колас. — Святы ойча! — зноў усклікнула Эмілія. Маўр.
о́канне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. окаць.
2. Спец. Захаванне ў вымаўленні ненаціскнога «о» пасля цвёрдых зычных; проціл. аканне. Оканне палескіх гаворак беларускай мовы. Паўночнарускае оканне.
о́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Захоўваць у вымаўленні ненаціскное «о» пасля цвёрдых зычных; проціл. акаць.
о́каючы, ‑ая, ‑ае.
У якім захоўваецца ў вымаўленні ненаціскное «о»; проціл. акаючы. Окаючы дыялект.
ом, о́ма, м.
У фізіцы — адзінка вымярэння электрычнага супраціўлення.
[Ад уласнага імя.]
омме́тр, ‑а, м.
Прыбор вымярэння супраціўленняў у омах.
[Ад слова ом і грэч. metréō — вымяраю.]
о́мнібус, ‑а, м.
Даўнейшы шматмесны конны экіпаж для перавозкі пасажыраў.
[Ад лац. omnibus — усім, для ўсіх.]