Verbum

абразкі́, ‑оў; адз. абразок, ‑зка, м.

Спец. Жанр лірычных мініяцюр у беларускай прозы, у якіх адлюстроўваецца ўнутраны свет чалавека.

абра́злівасць, ‑і, ж.

Уласцівасць абразлівага. Абразлівасць тону.

абра́злівы, ‑ая, ‑ае.

Здольны абразіць; такі, які нясе ў сабе абразу. З-за пуні прагучаў прарэзлівы свіст, а за ім паляцелі ліпкія сваёй брыдкасцю абразлівыя словы... Галавач. У жыцці.. бываюць моманты, калі мала ўсёй накопленай за гады вытрымкі, каб перажыць адну хвіліну абразлівай няёмкасці. Быкаў.

абра́знік, ‑а, м.

Разм. Тое, што і абражальнік. Маці ледзь управілася схапіць хлопчыка за руку і адабраць гайку, якую ён хацеў шыбнуць у абразніка. Шамякін.

абразны́, ‑ая, ‑ое.

1. Такі, у якім абрэзаны краі (край). Адрозніваюць дошкі абразныя, неабразныя і аполкі.

2. Прызначаны для абразання чаго‑н. Абразны станок.

абразу́міцца, ‑млюся, ‑мішся, ‑міцца; заг. абразумся; зак.

Абдумацца, прыйсці да развагі.

абразу́міць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; заг. абразум; зак., каго.

Пераканаць, прымусіць абдумацца. А можа яе, братавую, яшчэ можна будзе абразуміць? Пташнікаў.

абразу́млівацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.

Незак. да абразуміцца.

абразу́мліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да абразуміць.

абракада́бра, ‑ы, ж.

Бяссэнсавы, незразумелы набор слоў.

[Ад лац. abracadabra (магічная формула).]