Verbum

гутаперча, ✂, ж.

Пластычная скурападобная маса, па ўласцівасцях блізкая да каучуку.

|| прым. гутаперчавы, ✂.

гутарка, ✂, ж.

1. Дзелавая або сардэчная размова.

   • Г. спачатку не ладзілася.

2. Даклад, паведамленне, звычайна з удзелам слухачоў для абмену думкамі.

   • Правесці гутарку.

гутарковы, ✂.

Якім карыстаюцца ў гутарцы, уласцівы вуснай народнай мове.

• Г. стыль.
• Гутарковая мова.

гутарлівы, ✂.

Схільны да размоў, гаварлівы.

• Г. чалавек.

|| наз. гутарлівасць, ✂.

гутарыць, ✂; незак.

Размаўляць, весці гутарку.

• Г. са старшынёй.

гутнік, ✂, м. (уст.).

Рабочы, які працаваў на гуце, вырабляў шкло.

|| прым. гутніцкі, ✂.

гучанне, ✂, н.

1. гл. гучаць.

2. перан. Накіраванасць, характар, сэнс.

   • Вострае сацыяльнае г. п’есы.

гучаць, ✂ і гучэць, ✂, незак.

1. Утвараць гукі, раздавацца (пра гукі).

   • Струны гучаць глуха.
   • Гучыць вясёлая мелодыя.

2. перан. Успрымацца як нешта важнае, урачыстае, прыгожае і пад.

   • Кібернетыка — гэта гучыць!
   • Чалавек! Гэта гучыць горда.

3. Вынікаць, праяўляцца.

   • У гэтым пытанні гучыць сумненне.
   • У голасе гучыць радасць.

|| наз. гучанне, ✂.

гучнагаварыцель, ✂, м.

Прыбор для ўзнаўлення гукаў і ўзмацнення гучнасці радыёперадач.

гучнагалосы, ✂.

З гучным голасам.

|| наз. гучнагалосасць, ✂.