Verbum

бляха́р, ✂, м.

Майстар, які вырабляе рэчы з бляхі, хто крые бляхаю дах.

|| прым. бляхарны, ✂.

бляша́нка, ✂, ж.

Бляшаная банка.

• Б. кансерваў.

бля́шка, ✂, ж.

1. гл. бляха.

2. Кавалачак бляхі (у 1 знач.).

бляя́ць, ✂; незак.

Крычаць (пра авечак, коз).

|| наз. бляянне, ✂.

бо, злуч.

1. злуч. уступальны. прычынны. Падпарадкоўвае даданыя сказы з прычынным значэннем; па значэнню супадае са злучнікам «таму што».

   • Хадзем шпарчэй, бо спазнімся.

2. злуч. уступальны. прычынна-супраціўны. Злучае сказы, якія паказваюць на прычыну неабходнасці дзеяння, па свайму значэнню набліжаецца да злучнікаў «а то», «іначай».

   • Я закончу, бо расказваць прыйшлося б цэлы дзень.

3. часц. Ужыв. ў мове пасля слова з лагічным націскам і служыць для указання на дадзенае слова (разм.).

   • Праўду бо кажуць: не гані каня дубцом, а гані аўсом.

боб​¹, ✂, м.

1. Аднагадовая агародная расліна сямейства бабовых з авальным насеннем у струках.

2. Плады гэтай расліны.

   • Параны б.

◊

• Наесціся жалезнага бобу (разм.) — набрацца цярплівасці.

• Хто ў боб, хто ў гарох (разм. неадабр.) — пра нязладжаныя, няўзгодненыя дзеянні.

• Бобу ў гаросе шукаць (разм. неадабр.) — рабіць што-небудзь недарэчнае.

|| прым. бабовы, ✂.

боб​², ✂, м.

У бобслеі: род саней з рулявым кіраваннем.

бо́бка, ✂, ж. (разм.).

1. Асобнае зерне чаго-н.

   • Б. гароху.

2. Круглы камячок, шарык.

   • Бобкі граду.

3. Круглая крапінка на матэрыі і інш., гарошынка.

   • Сукенка ў бобкі.

бо́брык, ✂, м.

Від сукна з кароткім стаячым ворсам.

|| прым. бобрыкавы, ✂.

бо́брыкам, прысл.

Пра кароткую мужчынскую стрыжку, пры якой спераду пакідаюцца стаячыя валасы.

• Стрыгчыся б.