Verbum

эміграцыя, ✂, ж.

1. Добраахвотнае або вымушанае перасяленне са сваёй радзімы ў іншую краіну па палітычных, эканамічных і іншых матывах.

2. Месца, час прабывання у выніку такога перасялення.

   • Быць два гады ў эміграцыі.

3. зб. Эмігранты.

|| прым. эміграцыйны, ✂.

эмігрыраваць, ✂; зак. і незак.

Перасяліцца (перасяляцца) са сваёй радзімы ў другую краіну.

эмір, ✂, м.

Тытул правіцеля, князя ў некаторых мусульманскіх краінах Усходу і Афрыкі, а таксама асоба, якая мае гэты тытул.

|| прым. эмірскі, ✂.

эмірат, ✂, м.

Дзяржава, якая ўзначальваецца эмірам, кіруецца Саветам эміраў.

эмісар, ✂, м. (кніжн.).

Асоба, якую пасылаюць з палітычным даручэннем у другую краіну.

|| прым. эмісарскі, ✂.

эмісія​¹, ✂, ж. (спец.).

Выпуск каштоўных папер, папяровых грошай.

|| прым. эмісійны, ✂.

• Э. банк.

эмісія​², ✂, ж. (спец.).

Выпраменьванне, выдзяленне якім-н. целам электронаў, іонаў, пазітронаў і пад. пад уздзеяннем награвання, асвятлення і інш.

• Электронная э.

эмпірызм, ✂, м.

1. Філасофскі напрамак, які прызнае пачуццёвае ўспрыманне і вопыт адзінай крыніцай пазнання і недаацэньвае значэнне паняццяў, тэарэтычных абагульненняў пры вывучэнні асобных фактаў, з’яў.

2. Даследчы метад, заснаваны на апісанні фактаў, без далейшых заключэнняў і тэарэтычных абагульненняў (кніжн.).

|| прым. эмпірычны, ✂.

эмпірык, ✂, м.

1. Паслядоўнік эмпірызму (у 1 знач.).

2. Вучоны, які будуе свае даследаванні на эмпірызме (у 2 знач.; кніжн.).

эмпірычны, ✂.

1. гл. эмпірызм і эмпірыя.

2. Прасякнуты эмпірызмам (у 2 знач.).

   • Э. вывад.

|| наз. эмпірычнасць, ✂.