Verbum

о, выкл.

1. Выражае пачуццё здзіўлення, захаплення, абурэння і пад.

   • О, якая ў вас прасторная кватэра!
   • О, якія тут чароўныя мясціны!
   • О, як гэта ўсё мне надакучыла.

2. Ужыв. для ўзмацнення экспрэсіўнасці выказвання.

   • О, як хочацца ўсё гэта хутчэй забыць!

обер-..., прыстаўка.

1. Утварае назоўнікі, якія азначаюць пасады, чыны (старшы, галоўны), напр. обер-майстар, обер-кандуктар, обер-пракурор, обер-афіцэр.

2. Утварае назоўнікі, што іранічна называюць асобу па вышэйшай ступені якога-н. адмоўнага характару (разм.), напр. обер-бандыт, обер-жулік, обер-шэльма.

ого, ✂ і о-го-го, выкл.

Выражае здзіўленне, ацэнку.

• Ого (ці о-го-го), колькі грыбоў назбіралі!

ода, ✂, ж.

Урачысты верш, прысвечаны якой-н. гістарычнай падзеі ці герою.

|| прым. адычны, ✂.

одапісец, ✂, м.

Аўтар, які піша оды.

одум, ✂, м. (разм.).

Стан разважання, засяроджанасці, паглыблення ў сябе, у свае думкі.

• Іншы раз яго агортваў о. пра здзейсненае.

ой, ✂ і ой-ой-ой, выкл.

1. Выражае спалох, здзіўленне, боль.

2. Узмацняе слова, да якога прымыкае адно або разам з займеннымі словамі «як», «які» (разм.).

   • Жылося ой як цяжка.
   • Нялёгка было, ой нялёгка.

окаць, ✂; незак.

Гаварыць, захоўваючы ў вымаўленні ненаціскное «о» пасля цвёрдых зычных: вода замест вада.

|| наз. оканне, ✂.

окаючы, ✂.

У якім захоўваецца ў вымаўленні ненаціскное «о».

• О. Дыялект.

ом, ✂, м.

Адзінка электрычнага супраціўлення.

|| прым. амічны, ✂.