dziura
dziur|a
ж.
1. дзірка; прабоіна;
2. яма; нара;
3. перан. закутак; глухамань;
przez to ~y w niebie nie będzie — ад гэтага зямля не праваліцца;
ona zawsze szuka ~y w całym — яна заўсёды чапляецца;
wiercić komu ~ę w brzuchu разм. цкаваць каго, даймаць, дражніць
dziurawiec
м. бат. святаяннік (Hypericum L.)
dziurawka
ж. буд. цэгла з адтулінамі; дзіркаватая (дзірчастая) цэгла
dziurka
dziurk|a
ж. дзірачка;
~a od klucza — замочная шчыліна;
mieć czego po ~i w nosie — быць сытым чым па горла; мець чаго досыць; мець што па [самую] завязку
dziurkacz
м. перфаратар; дзіркакол; дзіракол
dziurkować
незак. перфараваць; прабіваць (білеты, талоны і да т.п.)
dziurkowany
перфараваны; дзірчасты; дзіркаваты
dziw, ~u
м.
1. дзіва, цуд;
istne ~y — сапраўдныя цуды (дзівосы);
dziw bierze — дзіва бярэ;
2. дзіўна;
nie dziw że ... — не дзіўна, што ...; нічога дзіўнага, што ...