Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

чу́чавіцкі

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	чу́чавіцкі	чу́чавіцкая	чу́чавіцкае	чу́чавіцкія
Р.	чу́чавіцкага	чу́чавіцкай чу́чавіцкае	чу́чавіцкага	чу́чавіцкіх
Д.	чу́чавіцкаму	чу́чавіцкай	чу́чавіцкаму	чу́чавіцкім
В.	чу́чавіцкі (неадуш.) чу́чавіцкага (адуш.)	чу́чавіцкую	чу́чавіцкае	чу́чавіцкія (неадуш.) чу́чавіцкіх (адуш.)
Т.	чу́чавіцкім	чу́чавіцкай чу́чавіцкаю	чу́чавіцкім	чу́чавіцкімі
М.	чу́чавіцкім	чу́чавіцкай	чу́чавіцкім	чу́чавіцкіх

Крыніцы: piskunou2012.

чу́чала

‘неахайны, брудны чалавек’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

чу́чала

‘набітая чым-н. скура жывёлы, птушкі’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Чу́чаліцы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

чу́чальнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

чу́чальны

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	чу́чальны	чу́чальная	чу́чальнае	чу́чальныя
Р.	чу́чальнага	чу́чальнай чу́чальнае	чу́чальнага	чу́чальных
Д.	чу́чальнаму	чу́чальнай	чу́чальнаму	чу́чальным
В.	чу́чальны (неадуш.) чу́чальнага (адуш.)	чу́чальную	чу́чальнае	чу́чальныя (неадуш.) чу́чальных (адуш.)
Т.	чу́чальным	чу́чальнай чу́чальнаю	чу́чальным	чу́чальнымі
М.	чу́чальным	чу́чальнай	чу́чальным	чу́чальных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996.

Чучаны́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

Чучвы́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

чу́чка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Чу́чча

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Verbum