◎ Лідаві́ны, лідакі ’ўчасткі зямлі, пакрытыя лёдам’ (паст., Сл. паўн.-зах.). Да лёд (гл.). Аб суфіксе гл. Сцяцко (Афікс. наз., 119).
Ліда́ік, ліда́ек ’моташнасць’ (лепел., КЭС; докш., круп., Сл. паўн.-зах.), бярэз. ліда́ць ’нудзіць’, докш. ліда́шна ’моташна’ (Сл. паўн.-зах.). Да ляда́ік (гл.).
◎ Лідзім ’ніва па лядзе’ (паўн.-зах., КЭС). Запазычана з літ. lydimas ’высечка’.
◎ Лідзьвінаўка — назва танца (рэч., Мат. Гом.). Да ліцвін (гл.).
◎ Лідка́вы ’ліслівы’ (маст., Сл. паўн.-зах.). Узнікла з лядка‑ вы, якое, відавочна, азначала ’слізкі’. Да лёд (гл.).
◎ Лі́жа ’хлебная лапата’ (воран., Сл. паўн.-зах.). Запазычана з літ. ližė ’тс’ (Грынавецкене, Сл. паўн.-зах., 2, 654).
◎ Лі́жаўка ’суконная хустка’ (ветк., Мат. Гом.). Да лізаука < 2 (гл.).
◎ Ліжэ́ць ’меншаць, слабець (пра мароз)’ (дзярж., Нар. сл.). Утворана з прасл. Ibg- і суф. -ёй. Лексема хутчэй за ўсё запазычана ці аформлена паводле польск. ulżyć ’аблегчыць^ < lżej ’лягчэй’. Да лёгкі, ільгота (гл.).
◎ Лізану́ць ’сцебануць, лупцануць’ (Янк., II, Маг., Нас.), лізнуць ’тс’ (беласт., Сл. паўн.-зах.), ’ударыць’ (Касп.) развілося ў выніку пераносу значэння дзеяслова лізаць (гл.) ’лёгка датыкацца’. Бел.-рус. ізалекса, параўн. пск., цвяр., смал. лизануть ’ударыць чымсьці гібкім’.
◎ Лі́заўка 1 ’пласцінчаты свердзел’ (Касп., Сцяшк.). Відавочна, з лёзаўка, утворанай з лязо, лёза. Да лёзіва 2 (гл.).
◎ Лізаўка 2 ’абшыўка ў кажуху’ (хоц., Мат. Маг.). Рэгіянальнае ўтварэнне. Да лізаць ’пакрываць, абдаваць сабой’ (гл.).