Verbum

анлайнавы слоўнік

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

а б в г ґ д е ё ж з і к л м н о п р с т -

Клек: «З костачак клек пацячэ» (Сержп.). Гл. клёк ₂.

Клекану́ць ’прапасці’ (Фед. Рук.). Гл. клекнуць.

Клеката́ць ’крычаць падобна некаторым птушкам’, ’бурліць, кіпець, булькаць’ (ТСБМ, Сержп. Грам., ТС, Мат. Гом.), ’смяяцца’ (Нар. лекс.). Гл. клакатаць.

◎ *Кле́кнуць, кле́кнуты ’схіляцца’ (Выг.). Гл. клякаць.

◎ Кле́ктаць кл́екты ’пакрываць сценкі вулея воскам’ (Анох.). Гл. клёк ₂.

◎ Клемба́ты ’клышаногі’ (ТС). Гл. клембы.

◎ Кле́мбаць ’ісці кульгаючы’ (ТС). Гл. клембы.

◎ Кле́мбы ’абутак на драўлянай падэшве’ (Мат. Маг.). Гл. клумбы.

◎ Кле́мікі ’тэпці’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. клембы (там жа, 2, 471). Клемікі < клембікі.

◎ Кле́мка ₁ ’ўчастак зямлі квадратнай ці прамавугольнай формы ў канцы шнуроў, мізэрны ўчастак зямлі, града’ (Яшк.). Слова, відаць, нямецкага паходжання. Параўн. ням. klamm ’вузкі, цесны’. Непасрэдная крыніца невядомая.