накава́цца сов. накова́ться
накава́ць сов., в разн. знач. накова́ть
накадзі́ць сов. накади́ть
нака́з, -зу м.
1. нака́з; наставле́ние ср.;
ён заўсёды выко́нваў н. ба́цькі — он всегда́ выполня́л нака́з (наставле́ние) отца́;
2. разг.: даць н. переда́ть, извести́ть
нака́заны наска́занный; см. наказа́ць 3
наказа́ць сов.
1. (поручить сказать) переда́ть;
брат ~за́ў, што за́ўтра прые́дзе — брат переда́л, что за́втра прие́дет;
2. (дать наказ) наказа́ть; веле́ть;
3. разг. наговори́ть, насказа́ть;
~за́лі мно́га наві́н — наговори́ли (насказа́ли) мно́го новосте́й
нака́зваць несов.
1. (поручать сказать) передава́ть;
2. (давать наказ) нака́зывать, веле́ть;
3. разг. нагова́ривать, наска́зывать;
1-3 см. наказа́ць
наказны́ ист. наказно́й;
~на́я гра́мата — наказна́я гра́мота
накаксава́ны тех. накоксо́ванный