задубе́ць сов., разг.
1. (стать жёстким, твёрдым) задубе́ть, задубене́ть;
2. (сильно озябнуть) закочене́ть;
~бе́лі но́гі на маро́зе — закочене́ли но́ги на моро́зе
задубяне́лы разг., см. задубе́лы
задубяне́ць сов., разг., см. задубе́ць
задува́нне ср., тех. задува́ние; см. задува́ць
задува́цца несов., страд., тех. задува́ться; см. задува́ць
задува́ць несов., тех. задува́ть; см. заду́ць
задудзе́ць сов. (начать дудеть) задуде́ть
задуду́каць сов., прост. нача́ть негро́мко разгова́ривать
заду́жа нареч. сли́шком, чрезме́рно
заду́ма ж., в разн. знач. за́мысел м.;
я адра́зу разгада́ў яго́ ~му — я сра́зу разгада́л его́ за́мысел;
з. рама́на — за́мысел рома́на