Схо́ды ’лесвіца, ступенькі лесвіцы’ (ТСБМ, ТС, Бяльк.; зах.-бел., ЛА, 4; Сл. ПЗБ), схо́дкі ’прыступкі’ (ТСБМ, Некр. і Байк.; паст., Сл. ПЗБ); паводле Сл. ПЗБ (там жа), з польск. schody ’тс’; схо́дцы ’тс’ (ТСБМ; маладз., Янк. Мат.; Ян., Мат. Гом.), відаць, самастойнае ўтварэнне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Акале́ць ’моцна змерзнуць, памерці’ (БРС, Янк. Мат., Гарэц., Касп.), акалелы. Гл. калець.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Акара́скацца ’справіцца з якімі-небудзь справамі, працай’ (Янк. Мат.). Няясна. Параўн. адкараскацца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вадзі́льшчык ’чалавек, што водзіць коней’ (Мат. Гом.). Параўн. важдай ’тс’. Да вадзіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вазю́ры ’нязграбны, дрэнны абутак’ (маладз., Янк. Мат.). Магчыма, да папярэдняга: ’абутак вазюроў’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ке́ндзюх ’страўнік з начынкай’ (Мат. Гом.), ’брухаты, пузач’ (Нар. лекс.). Гл. кіндзюк.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кло́варат ’вароты’ (Мат. Маг.). Гл. калаварот. Перанос значэння пад уплывам вароты (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кліны́ ’прарэх у штанах’ (Янк. Мат., Сцяц., Жд. 3). Гл. клін2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ко́ўчаць ’мяць, жаваць’ (Мат. Гом., Жыв. сл., Янк. III). Гл. коўча©.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Крамса́ла ’красала’ (Сцяшк. Сл., Мат. Гом.). Кантамінацыя крэсала (гл.) і крамсаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)