экзаменава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; незак., каго-што.
Правяраць веды па якім‑н. вучэбным прадмеце. [Ірына] спрабуе пажартаваць: — Вы мяне быццам экзаменуеце. А я ўсе экзамены здала, Платон Назаравіч. Шамякін. Прафесар, які гатоў быў ісці, безнадзейна махае рукой і зноў садзіцца ў сваё крэсла. Такіх музыкантаў яму яшчэ не даводзілася экзаменаваць. Вітка. // Разм. Падрабязна распытваць, дапытвацца пра што‑н. Кожную нядзелю Гена экзаменуе мяне. Пры цётцы Куліне ён наўмысля мяне хваліць, кажа, што ў школе я быў бы ўдарнікам вучобы. Жычка. Слухаю, — а той [Вейс] Зінчанку строга так экзаменуе. Шынклер. // Правяраць на трываласць, надзейнасць. Тэхніку экзаменуе ўраджай. «Звязда».
экзамена́тар, ‑а, м.
Той, хто прымае экзамен, ацэньвае веды тых, хто яго здае. Асабліва радавала яго [Лабановіча] тая акалічнасць, што экзаменатарам назначаўся не інспектар народных вучылішч, сухі і бяздушны чынуша, а выкладчык, які ў свой час быў таксама настаўнікам пачатковай школы. Колас. Вазьміце білецік, — ледзь кіўнуў галавой строгі, з рудой бародкай экзаменатар. Аношкін.
экзамена́тарскі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да экзаменатара. Экзаменатарскі подпіс. Экзаменатарскі стол.
экзаменацы́йны, ‑ая, ‑ае.
Які звязаны з экзаменамі, прызначаны для экзаменаў. Экзаменацыйная камісія. □ Дзяўчына спачатку глядзела на адзнакі ў Клавіным. атэстаце, потым даведкі перагарнула і спынілася на экзаменацыйным лістку. Кавалёў. Мне здавалася нават, што ён [экзаменатар] рыхтаваўся паставіць добрую ацэнку, бо ўсё нешта шукаў маё прозвішча ў экзаменацыйным журнале. Хведаровіч.
экза́рх, ‑а, м.
Гіст.
1. Галава жрацоў пры храме ў старажытнай Грэцыі.
2. Гіст. Намеснік імператара ў якой‑н. вобласці Візантыйскай імперыі.
3. У праваслаўнай царкве — галава асобнай царкоўнай вобласці ці самастойнай царквы.
[Грэч. éxarchos — галава, начальнік, намеснік.]
экзарха́т, ‑а, М ‑хаце, м.
Гіст. Вобласць, на якую распаўсюджваецца ўлада экзарха.
экзаты́чнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць экзатычнага. Экзатычнасць прыроды. Экзатычнасць касцюма.
экзаты́чны, ‑ая, ‑ае.
1. Уласцівы асобным, малавядомым, далёкім краінам; незвычайны для гэтай мясцовасці. Экзатычныя расліны. □ Стаяла моладзь каля гэтай сахі, нібы каля якой экзатычнай жывёліны ў заапарку, усё не давала веры — няўжо ёю можна было абрабляць зямлю? Місько. Крымскія санеты [А. Міцкевіча] ў перакладзе М. Танка раскрываюць іх ідэйную сутнасць, удала перадаюць велічную экзатычную прыроду Крыма. Лойка.
2. перан. Дзівосны, вычварны, які здзіўляе сваёй незвычайнасцю. Экзатычная музыка. □ Экзатычнае адзенне сароміла Кузьму, таму ён нібы прыклеіўся да зэдліка ў парозе. Новікаў.
экзатэрмі́чны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Звязаны з вылучэннем. аддачай цеплыні. Экзатэрмічная рэакцыя. Экзатэрмічны працэс.
[Ад грэч. éxō — і thérmē — цяпло, цеплыня.]