шыне́ль, ‑няля, м.
Форменнае паліто спецыяльнага пакрою, са складкай на спіне і хлясцікам. У гэты час да стала падышоў малады рослы ў вайсковым шынялі хлапец. Сташэўскі. Тады, калі Віктар апранаў новы шынель, гімнасцёрку, ватнікі, яму стала шкада запаснога палка. Навуменка.
[Ад фр. chenille.]
шыне́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да шыняля; прызначаны для шыняля. Шынельнае сукно.
2. у знач. наз. шыне́льная, ‑ай, ж. Памяшканне, дзе здымаюць шынялі, галаўныя ўборы.
шы́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Сцегнавая ці лапатачная частка тушы свінні або барана, адпаведным чынам прыгатаваная для ўжывання. Вепручок рос ладны, ружовы, таму на вялікдзень былі на стале і шынка з мяккім сальцам, і мармуровыя каркавіны, і вэнджаныя кілбасы з пахучым кменам. Рамановіч. У маёнтку князя Абхазава яшчэ не страцілі смаку да вяпровай шынкі. Самуйлёнак.
[Ням. Schinken.]
шынка́р, ‑а, м.
Уст.
1. Уладальнік шынка або прадавец спіртных напіткаў у ім. Не было патрэбы адбудоўваць карчму і не было каму заступіць месца старога шынкара: сыноў Абрам не меў, а дочкі павыходзілі замуж. Колас.
2. Асоба, якая займаецца шынкарствам.
шынка́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.
Уст. Жан. да шынкар.
шынка́рскі, ‑ая, ‑ае.
Уст. Які мае адносіны да шынкара. Шынкарскае жыццё.
шынка́рства, ‑а, н.
Уст.
1. Утрыманне шынка як род занятку.
2. Забаронены законам выраб і гандаль спіртнымі напіткамі.
шынка́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; незак.
Уст. Займацца шынкарствам. Хацеў і там адзін карчмар атаўбавацца ды шынкарыць. Дубоўка.
шынко́вы, ‑ая, ‑ае.
Уст. Які мае адносіны да шынка.
шы́нны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да шыны (у 1, 2 знач.); прызначаны для вырабу шын. Завод будуюць людзі шынны. Смагаровіч.
2. Спец. Які мае адносіны да шыны (у 3 знач.), робіцца, накладваецца з дапамогай шын. Шынная павязка.
3. Спец. Які складаецца з шын (у 4 знач.). Шынная магістраль.