надзіві́цца, ‑дзіўлюся, ‑дзівішся, ‑дзівіцца; зак., на каго-што, з каго-чаго, чаму і без дап. (звычайна з дзеясл. «магчы» і адмоўем).
Многа, уволю падзівіцца. Усе, каму здаралася бачыць .. [пінгвінаў], не маглі надзівіцца на гэтых птушак. Маўр. Несучы .. наладжаную частку [машыны] у гараж, Семігон не мог надзівіцца ўмельству звычайнага каваля, такога здатнага самавучкі. Кулакоўскі.
надзіві́ць, ‑дзіўлю, ‑дзівіш, ‑дзівіць; зак., каго.
Разм. Здзівіць усіх, многіх або неаднаразова каго‑н. Ну і надзівіў ты нас!
надзіма́льны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які прызначаны, служыць для надзімання чаго‑н. паветрам. Надзімальны кампрэсар.
надзіма́льшчык, ‑а, м.
Спец. Той, хто надзімае што‑н. Надзімальшчык мячоў.
надзіма́насць, ‑і, ж.
Уласцівасць надзіманага (у 2 знач.).
надзіма́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле дзеясл. надзімаць — надзьмуць (у 1, 2 знач.).
надзіма́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Які надзімаецца паветрам або газам. Надзіманая лодка.
2. перан. Разм. Поўны пыхі, важнасці; ганарысты. Твар інспектара пыхаў такой грэблівасцю, такой надзіманай непавагай, што Кох аж разгубіўся. Лынькоў.
надзіма́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да надзьмуцца.
2. Зал. да надзімаць (гл. надзьмуць у 1, 2 знач.).
надзіма́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да надзьмуць.