Verbum

інфармава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. інфармаваць.

інфармава́цца, ‑муюся, ‑муешся, ‑муецца; зак. і незак.

1. Атрымаць (атрымліваць) дзе‑н. інфармацыю.

2. толькі незак. Зал. да інфармаваць.

інфармава́ць, ‑мую, ‑муеш, ‑муе; зак. і незак., каго-што.

Даць (даваць) інфармацыю (у 2 знач.); азнаёміць (азнаямляць) з чым‑н. [Рэдактар] заўсёды інфармаваў [загадчыкаў аддзелаў] пра рашэнні бюро гаркома партыі. Сабаленка.

інфарма́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Асоба, якая дае якую‑н. інфармацыю ў выглядзе адказаў на пытанні даследчыка. Спіс інфармантаў. Інфарманты старэйшага пакалення.

інфарма́тар, ‑а, м.

1. Той, хто інфармуе, паведамляе пра што‑н. — Як жа мне ўзяць на сябе.. ролю даносчыка, ролю шпіка? — У вас вельмі адсталыя, аднак, уяўленні. Не шпік і не даносчык, а звычайны інфарматар. Лынькоў.

2. Тое, што і інфармант. Машынскі адкрыў у асобе Пяткевіча надзвычай добрага інфарматара і ад яго запісаў многа этнаграфічных матэрыялаў. Саламевіч.

інфарма́тыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Дысцыпліна, якая вывучае структуру і агульныя ўласцівасці навуковай інфармацыі, а таксама заканамернасці яе стварэння, перабудовы і выкарыстання ў розных сферах чалавечай дзейнасці.

інфарматы́ўнасць, ‑і, ж.

Колькасць звестак, элементаў зместу; насычанасць зместам. Інфарматыўнасць сувязі. Інфарматыўнасць сігналу.

інфарматы́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які характарызуецца той або іншай ступенню інфарматыўнасці.

інфармацы́йнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць інфармацыйнага.

інфармацы́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да інфармацыі. Інфармацыйнае паведамленне. Інфармацыйнае бюро. Інфармацыйны бюлетэнь.

•••

Інфармацыйная мова гл. мова.