Verbum

лаба́ціна, ‑ы, ж.

Разм. Лоб чалавека або жывёлы. Мядзведзь на хвіліну аслеп, зажмурыў вочы, зароў, завыў, хацеў кінуцца на Вышамірскага. Вышамірскі адскочыў за дрэва. Мядзведзь .. стукнуўся лабацінай аб хвою і паваліўся. Бядуля.

лабі́льнасць, ‑і, ж.

Спец.

1. Уласцівасць лабільнага. Лабільнасць дзіцячага арганізма.

2. Функцыянальная рухомасць адчувальнай тканкі нерва, мышцы. Лабільнасць мышачных валокнаў.

лабі́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Настойкі, няўстойлівы, рухомы.

[Ад. лац. labilis — рухомы.]

лабіры́нт, ‑а, М ‑нце, м.

1. Палац з мноствам пакояў і заблытаных хадоў, пабудаваны, паводле старажытнагрэчаскага падання, Дэдалам на востраве Крыт.

2. Складанае, заблытанае размяшчэнне памяшканняў, праходаў, дарог, алей у парку і пад. Вялізны санаторый адразу здаўся Казанцаву сапраўдным лабірынтам. Васілевіч.

3. перан. Што‑н. вельмі складанае, заблытанае, у чым цяжка адразу разабрацца. Лабірынт думак. Лабірынт падзей. □ У лабірынце памяці маёй Цудоўнейшыя скарбы выяўляю. Танк.

4. Спец. Унутраная частка вуха.

[Грэч. labyrinthos.]

лабіры́нтавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да лабірынта.

лабіядэнта́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Тое, што і губна-зубны.

[Ад лац. labium — губа і dens (dentis) — зуб.]

лабіялізава́ны, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад лабіялізаваць.

2. у знач. прым. Які вымаўляецца з лабіялізацыяй. Лабіялізаваныя галосныя гукі.

лабіялізава́цца, ‑зуецца; зак. і незак.

Спец.

1. Стаць (станавіцца) лабіялізаваным.

2. Падпасці пад лабіялізацыю.

лабіялізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак. і незак., што.

Спец. Вымавіць (вымаўляць) гукі мовы з лабіялізацыяй.

лабіяліза́цыя, ‑і, ж.

Спец. Вымаўленне некаторых гукаў мовы з акругленнем выцягнутых губ.