Verbum

трыфто́нг, ‑а, м.

Спец. Спалучэнне трох галосных гукаў у адным складзе.

[Ад грэч. tri- — у складаных словах тры і phtongos — гук.]

трыхатамі́я, ‑і, ж.

Надзел цэлага на тры роўныя часткі. // Спец. Чляненне паняцця на тры члены на аснове іх процілегласці.

[Ад. грэч. tricha — траяка і thomē — разрэз.]

трыхафіты́я, ‑і, ж.

Грыбковае захворванне чалавека і жывёл.

трыхі́на, ‑ы, ж.

Маленькі круглы чарвяк, лічынкі якога паразітуюць у мышцах свіней і іншых жывёлін і з мясной ежай перадаюцца чалавеку.

[Грэч. trichinos — валасяны.]

трыхінелёз, ‑у, м.

Хвароба, выкліканая трыхінамі.

трыхіно́зны, ‑ая, ‑ае.

З трыхінамі, заражаны трыхінамі. Трыхінознае мяса.

трыціка́ле, нескл., н.

Новая збожжавая культура, якая з’яўляецца гібрыдам пшаніцы і жыта.

[Ад лац. triti (cum) — пшаніца і (se) cale — жыта.]

трыцца́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Разм. Тое, што і трыццацірублёўка. // Назва розных прадметаў (аўтобус, тралейбус маршруту № 30 і пад.), якія нумаруюцца лічбай 30.

трыцца́ты, ‑ая, ‑ае.

Ліч. парадк. да трыццаць. Трыццаты дзень. Трыццатыя гады (ад 30 да 40 года кожнага стагоддзя).

трыццаці...

Першая састаўная частка складаных слоў; абазначае: 1) які мае трыццаць адзінак таго, што паказана ў другой частцы, напрыклад: трыццацівугольны, трыццацігранны; 2) які складаецца з трыццаці адзінак або мерай у трыццаць якіх‑н. адзінак, напрыклад: трыццацігадовы, трыццаціпавярховы, трыццацітонны.