Verbum

анані́зм, ‑у, м.

Ненармальнае (без палавога акта) задавальненне палавога пачуцця шляхам раздражнення палавых органаў.

[Ад уласнага імя.]

анані́м, ‑а, м.

1. Аўтар пісьма, запіскі або літаратурнага твора, які ўтойвае сваё імя.

2. Літаратурны твор без подпісу, невядома кім напісаны.

[Ад грэч. anōnymus — безыменны.]

анані́мка, ‑і, ДМ ‑мцы; Р мн. ‑мак; ж.

Пісьмо без подпісу, невядома кім напісанае. — Ананімка — гэта паклёп, ясна, — пачырванеўшы ад абурэння так, нібы яго апарылі, сказаў Заранік. Хадкевіч.

анані́мны, ‑ая, ‑ае.

1. На якім не пазначаны аўтар, без подпісу аўтара. Ананімная літаратура. Ананімнае пісьмо. □ Валодзя Полаг на поўны голас філасофстваваў аб подласці людзей, якія пішуць ананімныя пісьмы. Шамякін.

2. Які ўтойвае сваё імя, не ставіць подпісу пад пісьмом, творам. Ананімны аўтар.

анані́мшчык, ‑а, м.

Разм. Той, хто піша ананімкі.

анані́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Той, хто займаецца ананізмам.

анані́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да ананіст.

анансава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад анансаваць.

анансава́цца, ‑суецца; незак.

Зал. да анансаваць.

анансава́ць, ‑сую, ‑суеш, ‑суе; зак. і незак., што і аб чым.

Зрабіць (рабіць) анонс аб чым‑н., аб’явіць (аб’яўляць).