дако́р, ‑у, м.
Папрок, незадавальненне, выказаныя каму‑н. або ў дачыненні да каго‑н. — Аскольд, чаму ж вы шклянак не вынеслі? — кінула ласкавы дакор трактарысту дзяўчына. Пальчэўскі. Кіпіць работа цяжкая Ад рання і да ночы, Ніхто не йдзе з дакорамі — Такі ўжо люд рабочы. Купала.
дако́рлівасць, ‑і, ж.
Тое, што і дакор. Позіркамі, у якіх былі і надзея, і дакорлівасць, і амаль што абурэнне, .. [Валя] акінула фае — Паўла не было. Шахавец.
дако́рлівы, ‑ая, ‑ае.
Такі, што выражае дакор, дакорлівасць. Дакорлівы позірк. □ Хлопцу здавалася, што .. вочы настаўніцы зрабіліся вельмі ж суровымі і дакорлівымі. Кулакоўскі.
дако́рмлены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад дакарміць.
дако́рмліванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. дакормліваць — дакарміць.
дако́рмлівацца, ‑аецца; незак.
Зал. да дакормліваць.
дако́рмліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да дакарміць.
дако́рны, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і дакорлівы. Словам дакорным маці Боль несціханы варушыць. Глебка.
дако́сіны, ‑сін; адз. няма.
Абл. Тое, што і дакоскі. Сіні час дарагі! Хвалі смольныя сосен. Дзе ж ты знойдзеш другі Час дажынак, дасевак, дакосін. Лужанін.
дако́скі, ‑сак; адз. няма.
Разм. Завяршэнне касьбы. Саўгасныя хлопцы Пайшлі на дакоскі Па росах пякучых, Па золкай атаве. Калачынскі.