дажда́ць, ‑жду, ‑жджэш, ‑жджэ; зак., каго-чаго.
Разм. Тое, што і дачакаць. Вылі жудкія годы, Яшчэ горшых даждалі, як вайны усясветнай Пракаціліся хвалі. Купала.
дажджава́льны, ‑ая, ‑ае.
Які служыць для дажджавання. Дажджавальны апарат. Дажджавальная ўстаноўка.
дажджава́нне, ‑я, н.
Штучнае арашэнне з дапамогай спецыяльных апаратаў, установак.
дажджаві́к, ‑а, м.
Плашч з непрамакальнага матэрыялу для засцярогі ад дажджу. Дубовік моршчыў буры ад загару твар, час ад часу прыкрываючы яго каўняром плашча-дажджавіка. Сіўцоў. Перад хатай таптаўся нейкі чалавек у старым цыратавым дажджавіку. Бажко.
дажджавы́, ‑ая, ‑ое.
1. Які паходзіць з дажджу, уласцівы дажджу, утвораны дажджом. Дажджавая вада. Дажджавыя каплі. □ За агародамі на нізкай паплавіне звінела дажджавая ручаіна. Чорны. // Які нясе дождж, багаты дажджом. Дажджавыя воблакі. // Прызначаны для засцярогі ад дажджу. Дажджавы плашч.
•••
Дажджавы чарвяк гл. чарвяк.
дажджаме́р, ‑а, м.
Устаноўка для збору і вымярэння колькасці атмасферных ападкаў.
дажджлі́вы, ‑ая, ‑ае.
Багаты дажджом, з частымі дажджамі. Неба было шэрае, халоднае, нібы ў познюю дажджлівую восень. Лынькоў.
дажджы́на, ‑ы, ж.
Адна капля дажджу. Дажджына па шыбіне ледзьве, Як па шчацэ, цячэ. Барадулін.
дажджы́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Памянш. да дажджына; невялікая дажджына. Сонца асвятліла верхавіны стромкіх елак, і на іх тысячамі вясёлак загарэліся дажджынкі. Грахоўскі.