расшнурава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што.
Развязаць, паслабіць шнуроўку. Расшнураваць чаравікі. □ Падскочыў рыбак, адным рыўком расшнураваў дно [куля] і кінуўся прэч, каб не задавіла. Караткевіч.
расшнуро́ўванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. расшнуроўваць — расшнураваць.
расшнуро́ўвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да расшнуравацца.
2. Зал. да расшнуроўваць.
расшнуро́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да расшнураваць.
расшпі́лены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад расшпіліць.
2. у знач. прым. З незашпіленымі гузікамі; з разведзенымі краямі (пра адзенне). Паперадзе з вялікім пісталетам у руцэ ішоў бабруйскі камісар у расшпіленай скуранцы. Грахоўскі. Барада схавалася ў расшпілены каўнер гімнасцёркі, а рукі перакрыжаваліся на грудзях. Пестрак.
расшпілі́цца, ‑пілюся, ‑пілішся, ‑піліцца; зак.
1. Расшпіліць на сабе адзенне. — Не, я ненадоўга, — стрымліваючы гнеў, адказаў Пазняк, зняў кепку, расшпіліўся і стомлена сеў пры стале. Дуброўскі.
2. Раз’яднацца, расшчапіцца, вызваліцца ад засцежкі. Каўнер расшпіліўся. // Перастаць трымаць што‑н. Гузікі расшпіліліся. □ Расшпілілася і целяпалася ззаду пражка ад камізэлька. Скрыган.
расшпілі́ць, ‑пілю, ‑піліш, ‑піліць; зак., што.
Раз’яднаць што‑н. зашпіленае. Расшпіліць паліто. □ Нешта перашкодзіла старому гаварыць, ён задыхнуўся, расшпіліў каўнер. Бажко. Я расшпіліў кабуру, дастаў браўнінг і стрэліў у гадзюку. Мікуліч. // Вызваліць, раскрыць засцежку (гаплікі, гузікі і пад.), каб раз’яднаць зашпіленае. Заслонаў сеў за стол, расшпіліў гузікі кажушка і загаварыў. Шчарбатаў.
расшпі́льванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. расшпільваць — расшпіліць.
расшпі́львацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да расшпіліцца.
2. Зал. да расшпільваць.
расшпі́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да расшпіліць.