Verbum

беры́л, ‑у, м.

Мінерал, алюмасілікат берылію; каштоўны камень.

беры́лій, ‑ю, м.

Хімічны элемент, лёгкі светла-шэры метал.

бе́ры-бе́ры, нескл. ж.

Захворванне, якое развіваецца ў выніку няправільнага абмену рэчываў пры адсутнасці ў ежы вітаміну B₁.

[Ад сінгальскага beri — слабасць.]

берэ́йтар, ‑а, м.

Чалавек, які аб’язджае коней і вучыць верхавой яздзе.

[Ням. Bereiter.]

берэ́йтарскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да берэйтара. Берэйтарская школа.

берэ́т, ‑а, М ‑рэце, м.

Круглы, звычайна мяккі без казырка мужчынскі і жаночы галаўны ўбор. На чалавеку быў матроскі нацельнік, з-пад сіняга берэта выбіваліся чорныя кучаравыя валасы. Бяганская.

бес..., прыстаўка (гл. без...).

Ужываецца замест «без» перад глухімі зычнымі, напрыклад: бескарыслівы, беспамылковы, бессмяротнасць, бестурботнасць.

бесемерава́нне, ‑я, н.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. бесемераваць.

бесемерава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак. што.

Спец. Атрымліваць сталь з вадкага чыгуну шляхам прадзімання яго паветрам у спецыяльным збудаванні — канвертары.

[Ад уласн. імя.]

бесеме́раўскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да бесемеравання. Бесемераўскі працэс. // Які атрымліваецца шляхам бесемеравання. Бесемераўская сталь.