Verbum

дэзінфе́ктар, ‑а, м.

1. Той, хто робіць дэзінфекцыю.

2. Рэчыва, сродак, якія ўжываюцца для дэзінфекцыі.

дэзінфекцы́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дэзінфекцыі, прызначаны для яе. Дэзінфекцыйная камера. Дэзінфекцыйныя сродкі.

дэзінфе́кцыя, ‑і, ж.

Знішчэнне заразных мікробаў з дапамогай спецыяльных сродкаў; абеззаражванне. Зрабіць дэзінфекцыю.

[Фр. désinfection.]

дэзінфіцы́раванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. дэзінфіцыраваць.

дэзінфіцы́равацца, ‑руецца; зак. і незак.

1. Паддацца (паддавацца) дэзінфекцыі.

2. толькі незак. Зал. да дэзінфіцыраваць.

дэзінфіцы́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Зрабіць (рабіць) дэзінфекцыю чаго‑н. Дэзінфіцыраваць памяшканне. Дэзінфіцыраваць адзенне.

дэзурбані́зм, ‑у, м.

Кірунак у горадабудаўніцтве 20 ст., які супрацьпастаўляе буйным гарадам вольнае рассяленне сярод сельскай прыроды.

[Ад фр. de..., des... і лац. urbanus — гарадскі.]

дэі́зм, ‑у. м.

Рэлігійна-філасофскае вучэнне (17–18 стст.), якое прызнае бога першапрычынай, тварцом свету, але адмаўляе яго ўмяшанне ў з’явы прыроды і грамадскага жыцця.

[Ад лац. deus — бог.]

дэі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Паслядоўнік дэізму.

дэісты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дэізму. Дэістычны светапогляд.