Verbum

аддзяўба́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Тое, што і аддзяўбці.

аддзяўбці́, ‑бу, ‑беш, ‑бе; ‑дзяўбём, ‑дзеўбяце; зак., што.

1. Аддзяліць, адкусіць дзюбай; здзяўбці (аб птушках).

2. Аддзяліць дзяўбаннем. Аддзяўбці кавалак лёду.

аддзя́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.

Тое, што і аддзякаваць.

аддо́рвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да аддорваць.

аддо́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да аддарыць.

аддра́іць, ‑драго, ‑драіш, ‑драіць; зак., што.

Спец. Адчыніць што‑н. герметычна зачыненае пры дапамозе задрайкі. Аддраіць люк.

аддрукава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад аддрукаваць.

аддрукава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., што.

1. Тое, што і надрукаваць.

2. Разм. Старанна выпісаць (літары, лічбы).

аддрыжа́ць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; ‑жым, ‑жыце; зак.

Скончыць, перастаць дрыжаць. Ні болю вострага, ні жалю, І струны сэрца аддрыжалі. Колас.

аддуба́сіць, ‑башу, ‑басіш, ‑басіць; зак., каго.

Разм. Бязлітасна пабіць (кулакамі, палкай). Язэпу не хацелася ісці да дзеда. Баяўся, што дзед расстаўляе яму пастку: заманіць у хату, а там заб’е або добра аддубасіць. Асіпенка.