Verbum

дыя́канскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дыякана, належыць яму. Дыяканскае ўбранне.

дыя́канства, ‑а, н.

1. Сан дыякана.

2. зб. Дыяканы.

дыя́канстваваць, ‑ствую, ‑ствуеш, ‑ствуе; незак.

Служыць, быць дыяканам.

дыякрыты́чны, ‑ая, ‑ае.

У выразе: дыякрытычны знак гл. знак.

[Ад грэч. diakritikos — адметны.]

дыялагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дыялогу; мае форму дыялогу. Дыялагічная мова. Дыялагічная форма.

дыяле́кт, ‑у, М ‑кце, м.

Мясцовая разнавіднасць мовы; гаворка (у 4 знач.). [Вялічка] быў недзе з-пад Семежава і тамашнія дыялектам.. гаварыў і тут. Чорны. // Група мясцовых гаворак, якія аб’ядноўваюцца агульнасцю фанетычных, граматычных і лексічных рыс. Паўночна-ўсходнія і паўднёва-заходнія дыялекты беларускай мовы. Атычны дыялект.

[Грэч. diálektos.]

дыялектагра́фія, ‑і, ж.

Раздзел дыялекталогіі, які фіксіруе і вывучае з’явы дыялектнай мовы ў плане іх тэрытарыяльнага пашырэння.

[Ад грэч. diálektos — гаворка і graphō — пішу.]

дыялекталагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дыялекталогіі. Дыялекталагічная экспедыцыя. Дыялекталагічная карта. Дыялекталагічны атлас.

дыялектало́гія, ‑і, ж.

Раздзел мовазнаўства, які вывучае дыялекты.

[Ад грэч. diálektos гаворка і logos — вучэнне.]

дыяле́ктны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дыялекту. Дыялектныя асаблівасці мовы. Дыялектны выраз.