Verbum

дыхто́ўны, ‑ая, ‑ае.

Абл. Вельмі добры, высокай якасці. Гэта быў харошы, дыхтоўны чамадан. Караткевіч.

дыхце́ць, ‑ціць; незак.

Абл. Павяваць, дыхаць. Кастусь Прыбыткоўскі ляжаў тварам угару, у сонца, адкуль, як з распаленай печы, дыхцела гарачая задуха. Чорны.

ды́шаль, ‑шля, м.

1. Жэрдка, прымацаваная да сярэдзіны пярэдняй восі калёс пры парнай запрэжцы. // Такая жэрдка ў калёсным сельскагаспадарчым інвентары для злучэння яго з трактарам або іншай машынай.

2. Жалезная выгнутая пласціна ў плузе, да пярэдняга канца якой прымацоўваецца ворчык. Стары Карповіч падвёў каня да свайго загону, усадзіў плуг у баразну, сеў на дышаль, закурыў, пачаў чакаць. Карпюк.

[Польск. dyszel.]

ды́шальны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дышля. Дышальная запрэжка.

ды́шлевы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і дышальны.

дыэ́з, ‑а, м.

1. Нотны знак, які абазначае павышэнне ноты на паўтона.

2. у знач. нескл. прым. (пасля назвы ноты). Паўтонам вышэй. До дыэз. Фа дыэз.

[Фр. diése.]

дыэле́ктрык, ‑а, м.

Рэчыва, цела, якое не праводзіць або дрэнна праводзіць электрычны ток; ізалятар.

[Англ. dielectric.]

дыэлектры́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дыэлектрыка. Дыэлектрычныя рукавіцы.

дыэ́та, ‑ы, М дыэце, ж.

Пэўны рэжым харчавання. Малочная дыэта. Вытрымліваць дыэту. Галодная дыэта.

[Ад грэч. díaita — спосаб жыцця.]

дыэ́тнік, ‑а, м.

Разм. Тое, што і дыэтык.