уто́ўчаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад утаўчы.
уто́чаны 1, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад утачыць 1.
уто́чаны 2, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад утачыць 2.
уто́чванне 1, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. уточваць 1 — утачыць 1.
уто́чванне 2, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. уточваць 2 — утачыць 2.
уто́чвацца 1, ‑аецца; незак.
1. Незак. да утачыцца 1.
2. Зал. да уточваць 1.
уто́чвацца 2, ‑аецца.
Незак. да утачыцца 2.
уто́чвацца 3, ‑аецца; незак.
Зал. да уточваць 2.
уто́чваць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да утачыць 1.
уто́чваць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да утачыць 2.
уто́чка 1, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Спец.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. уточваць 1 — утачыць 1.
2. Сточаная частка чаго‑н.
уто́чка 2, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Тое, што ўшыта ў што‑н.
уто́чнік, ‑а, м.
Спец. Рабочы, які падрыхтоўвае ўток для ткання.
уто́чны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які мае адносіны да ўтку. Уточная пража.
уто́чына, ‑ы, ж.
Спец. Нітка ўтку, уведзеная ў тканіну.
утраве́лы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які парос травой. Не дайшоўшы да бетоннага слупка, .. [дзяўчына] прысела на ўтравелы адхон шашы і апусціла на калені галаву. Вышынскі.