расстры́жаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад расстрыгчы.
расстрыжэ́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. расстрыгаць — расстрыгчы.
расстрэ́л, ‑у, м.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. расстраляць. // Смяротная кара, якая чыніцца выстралам з агнястрэльнай зброі. Прысудзіць да расстрэлу. □ На золаку, раненька-рана, Расу абабілі варожыя боты... Вялі на расстрэл партызана. Свірка.
2. Спец. Пашкоджанне канала ствала агнястрэльнай зброі (ад працяглай, частай стральбы).
расстрэ́льванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. расстрэльваць — расстраляць.
расстрэ́львацца, ‑аецца; незак.
Зал. да расстрэльваць.
расстрэ́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да расстраляць.
расступа́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да расступіцца.
расступі́цца, ‑ступлюся, ‑ступішся, ‑ступіцца; зак.
1. Адступіўшы ў бакі, даць свабоднае месца, праход. Малодшыя вучні расступіліся і далі Міколу дарогу. Скрыпка. Натоўп раптам расступіўся, і да Колышава піхнулі .. чалавека. Мележ. // Аказацца размешчаным па баках. Апошні раз расступіўся лес, і перад вачамі настаўніка раскрылася шырокая круглая палянка, вясёлая і прыветная. Колас.
2. Шырока раскрыцца, разысціся ў бакі (пра зямлю, ваду і пад.). Пані Свідэрскай здалося, што пад ёю расступілася зямля і яна правальваецца ў бездань. Паслядовіч. Нёман злёгку здрыгануўся, вада расступілася і дала няшчаснаму хлопчыку месца ў халодных сваіх нетрах. Колас.
расстыкава́цца, ‑куюся, ‑куешся, ‑куецца; зак.
Правесці расстыкоўку, раз’яднацца.
расстыко́ўка, ‑і, ДМ ‑коўцы; Р мн. ‑ковак; ж.
Раз’яднанне, разлучэнне чаго‑н. стыкаванага. Расстыкоўка спадарожнікаў Зямлі.