Verbum

ды́скант, ‑а, М ‑нце, м.

1. Высокі хлапечы голас, які адпавядае жаночаму сапрана. — Я сам паеду ў райком да Янушковіча, — аксамітны басок Бабейкі паступова ператвараўся ў дыскант. Хадкевіч. // Спявак з такім голасам.

2. Падгалосак над асноўным голасам у беларускіх і ўкраінскіх народных песнях.

[Лац. diskantus.]

дыскантава́цца, ‑туецца; незак.

Зал. да дыскантаваць.

дыскантава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак. і незак., што.

Зрабіць (рабіць) дысконт (у 1 знач.). Дыскантаваць вэксалі.

дысканто́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дысканта. Дыскантовы голас. Дыскантовая партыя. Дыскантовыя струны.

дысканцёр, ‑а, м.

Фінансавая ўстанова або прыватная асоба, якая робіць улік вэксаляў або іншых пазыковых дакументаў, дыскантуе іх.

дыскападо́бны, ‑ая, ‑ае.

Які мае форму дыска.

дыскатэ́ка, ‑і, ДМ ‑тэцы, ж.

1. Збор грамафонных пласцінак (дыскаў).

2. Танцавальны вечар пад музыку пласцінак (дыскаў). // Памяшканне, дзе такі вечар праводзіцца.

[Ад грэч. diskos — дыск і thēkē — сховішча.]

дыскатэ́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны ды дыскатэкі.

дыскафі́л, ‑а, м.

Калекцыянер, збіральнік грамафонных пласцінак (дыскаў).

[Грэч. diskos — дыск і philéō — люблю.]

дыскваліфікава́цца, ‑куюся, ‑куешся, ‑куецца; зак. і незак.

Кніжн.

1. Страціць (страчваць) сваю кваліфікацыю.