Verbum

нарма́ндзец,

гл. нармандцы.

нарма́ндка,

гл. нармандцы.

нарма́ндскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Нармандыі, нармандцаў, належыць ім.

нарма́ндцы, ‑аў; адз. нармандзец, ‑дца, м.; нармандка, ‑і, ДМ ‑дцы; мн. нармандкі, ‑дак; ж.

Жыхары Нармандыі — гістарычнай вобласці Францыі.

нарма́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да нарманаў, належыць нарманам.

нарма́ны, ‑аў; адз. нарман, ‑а, м.

Гіст. Назва, пад якой былі вядомы ў Заходняй Еўропе народы Скандынавіі, якія ў 8–11 стст. рабілі грабежніцкія, захопніцкія паходы ў краіны Еўропы.

нарматы́ў, ‑тыву, м.

Спец. Эканамічны або тэхнічны паказчык норм, у адпаведнасці з якімі выконваецца якая‑н. работа. Тэхнічныя нарматывы. Нарматывы вытворчай працы.

[Ад лац. normatio — упарадкаванне.]

нарматы́ўнасць, ‑і, ж.

Якасць нарматыўнага (у 2 знач.). Нарматыўнасць вымаўлення.

нарматы́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Спец. Які мае адносіны да нарматыву, з’яўляецца нарматывам.

2. Які вызначае норму, стандарты, правілы. Нарматыўная граматыка.

нармірава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. нарміраваць.