Verbum

белапаля́кі, ‑аў; адз. белапаляк, ‑а, м.

Гіст. Польскія легіёны, якія ў 1918 г. выступілі супраць Савецкай улады на тэрыторыі Беларусі, а таксама ўзброеныя сілы буржуазна-памешчыцкай Польшчы ў вайне супраць Савецкай Расіі ў 1919–1920 гг.

белапа́нскі, ‑ая, ‑ае.

У выразе: белапанская Польшча — неафіцыйная назва буржуазна-памешчыцкай Польшчы 1918–1939 гг.

белапе́нны, ‑ая, ‑ае.

Паэт. Пакрыты белай пенай. Узлаваўся Дняпро сумленны, Пасівелы ён стаў, белапенны, Пакрышыў ён бераг каменны. Зарыцкі. // Падобны на белую пену. Выбраўшыся з гумна, Барыс Рыгоравіч ляжаў на спіне і сачыў, як спакойна плыве белапеннае кучаравае воблачка. Новікаў.

белапёры, ‑ая, ‑ае.

Які мае белае пер’е. Жыла на высачэзнай бярозе гэтая лагодная і дружная сям’я белапёрых птушак. М. Ткачоў.

белапо́льскі, ‑ая, ‑ае.

Які меў дачыненне да белапалякаў. Белапольскі фронт. Белапольская акупацыя.

белару́с,

гл. беларусы.

беларусазна́ўства, ‑а, н.

Сукупнасць навук, якія вывучаюць гісторыю, мову, пісьменнасць і культуру беларусаў.

беларусі́зм, ‑а, м.

Слова або выраз, запазычаны якой‑н. мовай з беларускай.

беларусі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Спецыяліст у галіне беларусістыкі.

беларусі́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Тое, што і беларусазнаўства.