Verbum

драбі́ць, драблю, дробіш, дробіць; незак., што.

1. Разбіваць, дзяліць, крышыць на дробныя часткі. Драбіць камень. □ Звінела стальное зубіла Пад чорным цяжкім малатком, Замшэлую глыбу драбіла, І падаў кусок за куском. Гаўрусёў. // перан. Расчляняць, раз’ядноўваць на асобныя часткі. Драбіць сілы.

2. і без дап. Рабіць што‑н. (іграць, гаварыць і пад.) у залішне паскораным тэмпе. Адзін барабанчык.. шумеў званочкамі і драбіў пераборам — ну, як заўсёды, хвацка. Брыль.

драбле́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. драбіць і стан паводле дзеясл. драбіцца (у 1 знач.). Драбленне горнай пароды. Драбленне сялянскіх гаспадарак.

драблёны, ‑ая, ‑ае.

Раздроблены, раскрышаны. Драблёнае шкло.

драбна... (гл. дробна...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужываецца замест «дробна...», калі націск у другой частцы падае на першы склад, напрыклад: драбнатвары, драбназём, драбналессе.

драбнава́ты, ‑ая, ‑ае.

Разм. Трохі меншы, чым звычайна. Драбнаватая бульба.

драбназе́місты, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да драбназёму.

драбназём, ‑у, м.

Глеба, якая складаецца з дробных частак.

драбназу́бка, ‑і, ДМ ‑бцы; Р мн., ‑бак; ж.

Разм. Піла з дробнымі зубамі.

драбназу́бы, ‑ая, ‑ае.

З дробнымі зубамі, зубчыкамі. Драбназубая рыба. Драбназубая піла.

драбнакве́ткавы, ‑ая, ‑ае.

З дробнымі кветкамі. Драбнакветкавы крываўнік.