Verbum

намо́латы, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад намалоць (у 1 знач.).

намо́лвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да намолваць.

намо́лваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да намалоць (у 1 знач.).

намо́раны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад намарыць.

намо́рднік, ‑а, м.

1. Раменная сетка, якая надзяваецца на морду сабак або іншых жывёл. [Дог] стаяў спакойна, дасягаючы амаль да пояса нізкаросламу ад’ютанту, высока ўзняўшы сваю тупую, звязаную наморднікам морду. Самуйлёнак.

2. Папярочны рэмень аброці, які ідзе па пераноссю каня. Вартавы ўзяў каня за наморднік і пацягнуў на самы край дарогі. Кавалёў.

намо́ршчаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад наморшчыць.

2. у знач. прым. Які пакрыты маршчынамі. Наморшчаны лоб.

намо́ршчвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.

Незак. да наморшчыцца.

намо́ршчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да наморшчыць.

намо́ршчыцца, ‑шчуся, ‑шчышся, ‑шчыцца; зак.

1. Наморшчыць твар; зморшчыцца. Дзям’ян міжволі наморшчыўся, на лбе выступіў пот. Лупсякоў.

2. Пакрыцца маршчынамі. Галя стала суроваю, лоб наморшчыўся, вочы злосна прыжмурыліся. Ваданосаў.

намо́ршчыць, ‑шчу, ‑шчыш, ‑шчыць; зак., што.

Сабраць у складкі, маршчыны скуру на твары. Зазыба пацёр левай далоняй кончык шырокага носа, наморшчыў няголены твар. Чыгрынаў. Раптам вусаты дзядзька наморшчыў лоб, глянуў кудысьці за вазы. Чорны.