Verbum

абру́бак, ‑бка, м.

Адсечаная частка чаго‑н. (дрэва, палена і пад.). Я са злосці схапіў абрубак калодкі і з усёй сілы шпу[р]нуў. Каваль. // Тое, ад чаго адсечана частка. Кручынавы мыліцы ляжалі на зямлі, а ён стаяў па адной назе, абапёршыся абрубкам другой на гусеніцу. Хадкевіч.

абру́бачны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае дачыненне да абрубкі.

абрубі́ць, ‑рублю, ‑рубіш, ‑рубіць; зак., што.

1. Адсячы частку чаго‑н. падкарочваючы, падраўноўваючы.

2. Падшыць, загнуўшы край; зрабіць рубец на чым‑н. Абрубіць хустку.

абру́бка, ‑і, ж.

Спец. Дзеянне паводле дзеясл. абрубіць (у 1 знач.).

абру́блены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад абрубіць.

абру́бліванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. абрубліваць — абрубіць (у 2 знач.).

абру́бліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да абрубіць.

абрубны́, ‑ая, ‑ое.

Які ужываецца для абрубкі. Абрубны станок.

абру́бшчык, ‑а, м.

Рабочы, які займаецца абрубкай.

абру́бшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да абрубшчык.