Verbum

фры́завы ​¹, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да фрыза ​¹, які мае фрыз. Фрызавы паверх.

фры́завы ​², ‑ая, ‑ае.

Уст. Які мае адносіны да фрызу ​²; пашыты з фрызу. Фрызавая куртка.

фрызо́н, ‑у, м.

Адходы шоўкаматальнай вытворчасці, якія выкарыстоўваюцца для шоўкапрадзення.

[Фр. frison — завіток.]

фры́зскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да фрызаў, які належыць, уласцівы ім. Фрызская мова.

фрызу́ра, ‑ы, ж.

Уст. Прычоска, завітыя валасы.

[Фр. frisure.]

фры́зы, ‑аў; адз. фрыз, ‑а, м.

Народ, які жыве ў Нідэрландах і ФРГ.

фрыкадэ́лька, ‑і, ДМ ‑льцы; Р мн. ‑лек; ж.

Клёцка, галачка з сечанага мяса ці рыбы, звараная ў булёне.

[Ням. Frikadelle.]

фрыкасэ́, нескл., н.

Нарэзанае дробнымі кавалачкамі смажанае або варанае мяса ці рыба ў соусе.

[Ням. fricassée.]

фрыкаты́ўны, ‑ая, ‑ае.

У мовазнаўстве — які ўтвараецца шляхам трэння паветра ў шчыліне паміж збліжанымі моўнымі органамі (пра гукі); шчылінны.

[Ад лац. fricare — церці.]

фрыка́цыя, ‑і, ж.

У фізіялогіі гукаў мовы — трэнне паветра пры ўтварэнні фрыкатыўных гукаў.

[Ад лац. frictio — трэнне.]

фрыкцыён, ‑а, м.

Спец. Муфта для валаў, якая перадае вярчальны рух пры дапамозе сіл трэння паміж дэталямі, што прыціскаюцца адна да адной.

[Ад лац. frictio — трэнне.]