Verbum

ліпо́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і ліпавы ​¹ (у 1 знач.). Густы Ліповы водар Спакою не дае: Здаецца — Кропля мёду У роце растае. Калачынскі.

ліпо́ма,

Спец. Дабраякасная пухліна з тлушчавай тканкі; тлушчак.

[Ад грэч. lipos — тлушч.]

ліпу́часць, ‑і, ж.

Уласцівасць ліпучага.

ліпу́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Разм. Што‑н. ліпкае, клейкае. Папера-ліпучка.

ліпу́чы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і ліпкі. Ліпучыя пясчанікі, запоўненыя дзе чорнай, дзе карычневай, а дзе шэрай вадкасцю, усё не канчаліся. М. Ткачоў. Вясна была ў самым разгары. Танклявыя таполькі выкінулі ліпучыя пупышкі. Лукша. Жаночыя размовы ліпучыя — слова за слова, навіна за навіною. Скрыган.

лі́ра ​¹, ‑ы, ж.

1. Старажытнагрэчаскі струнны шчыпковы музычны інструмент. // перан. Паэт. Ужываецца як сімвал паэзіі, паэтычнай творчасці. Славу спяваеш ты роднаму краю, Сэрца прыносячы дар, Звонкая ліра твая не сціхае, Наш, беларускі пясняр. Русак.

2. Даўнейшы народны беларускі струнны музычны інструмент з клавішамі і корбай.

[Грэч. lyra.]

лі́ра ​², ‑ы, ж.

Грашовая адзінка ў Італіі і Турцыі.

[Іт. lira.]

лірападо́бны, ‑ая, ‑ае.

Які нагадвае па форме ліру ​¹ (у 1 знач.). На фоне залацістай палянкі вырысаваўся лірападобны хвост, мігнулі шызыя падкрыллі. Гамолка.

лірахво́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Птушка атрада вераб’іных з бура-шэрым апярэннем і лірападобным хвастом.

лірахво́сты, ‑ая, ‑ае.

Які мае хвост, падобны на ліру ​¹ (у 1 знач.). На бярозу ўзляцеў чорны лірахвосты цецярук. Ігнаценка.

лі́ра-эпі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які спалучае элементы лірыкі і эпасу (пра літаратурны твор). Ліра-эпічная паэма.