шпо́нка, ‑і,
1. Дэталь у якім‑н. механізме, машыне і пад., якая засцерагае ад узаемнага перамяшчэння злучаных ёю частак.
2. У рыбнай прамысловасці — драўляны пруток або палачка, якая засоўваецца ў рыбу праз рот удоўж цела.
[Польск. szponka ад ням. Span.]
шпо́ра, ‑ы,
1. Сагнутая на форме абцаса металічная дужка з зубчастым або гладкім кольцам, якая прымацоўваецца да задняй часткі бота наезніка і служыць для лепшага кіравання канём.
2. Цвёрды завостраны рагавы выступ на нагах самцоў некаторых птушак, які служыць ім зброяй пры абароне ці нападзенні.
3. Спецыяльна зроблены для лепшага счэплівання з грунтам выступ або шып на вобадзе вядучага кола ці на звеннях гусеніц трактара.
[Ад ням. Sporn.]
шпо́рац, ‑рца,
Тое, што і шпорка.
шпо́рка, ‑і,
Выраст каля асновы кветкі некаторых раслін, у якім знаходзіцца нектар.
шпо́рнік, ‑у,
Тое, што і рагулька (у 4 знач.).
шпо́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць;
Удараць шпорамі па баках каня, каб прымусіць яго хутчэй бегчы.
шпро́тавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да шпротаў, належыць ім.
шпро́тны, ‑ая, ‑ае.
Прыгатаваны са шпротаў.
шпро́ты, ‑аў;
1. Дробная марская прамысловая рыба сямейства селядцоў.
2.
[Ням. Sprotte.]
шпрыц, ‑а,
1. Медыцынскі інструмент для ўвядзення ў арганізм лекавых рэчываў, а таксама для адсмоктвання з поласцей вадкасці, які мае выгляд цыліндра з поршнем і іголкай.
2.
[Ням. Spritze.]