Verbum

лікёрны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да лікёру, звязаны з яго вытворчасцю, продажам. Лікёрныя прадпрыемствы. // Прыгатаваны з лікёрам. Лікёрная начынка. // Прызначаны для лікёру. Лікёрныя чаркі.

лікпу́нкт, ‑а, М ‑кце, м.

Пункт па ліквідацыі непісьменнасці; лікбез (у 2 знач.).

лі́ктар, ‑а, м.

У Старажытныя Рыме — член ганаровай стражы вышэйшай адміністрацыі, які насіў пучок розгаў і сякеру як сімвал улады і пакарання.

[Лад. lictor.]

ліктро́с, ‑а, м.

Спец. Мяккая вяроўка, якой абшываюць краі парусоў.

[Гал. lijk-tros.]

лілава́ты, ‑ая, ‑ае.

З ліловым адценнем, па колеру блізкі да ліловага.

лілаве́ць, ‑ее; незак.

1. Вылучацца сваім ліловым колерам, віднецца (аб чым‑н. ліловым). Толькі над самым гарызонтам, там, дзе нядаўна схавалася сонца, лілавела даўгаватая хмарка. Карпаў.

2. Станавіцца ліловым.

ліле́йныя, ‑ых.

Сямейства аднадольных раслін, да якога адносяцца лілія, цюльпан, ландыш і інш.

ліле́я, ‑і, ж.

Паэт., уст. Лілія. Распластаўшы шырокія далоні лістоў, ляніва пагойдваюцца на вадзе лілеі. «Звязда».

ліліпу́т, ‑а, М ‑пуце, м.

Чалавек вельмі маленькага росту; карлік. // перан. Пра што‑н. вельмі малога памеру. Станок-ліліпут. // перан. Пра людзей нікчэмных, малазначных.

[Па назве малюсенькіх жыхароў фантастычнай краіны Ліліпуціі ў рамане Свіфта «Падарожжа Гулівера».]

ліліпу́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да ліліпут.