Verbum

гераі́н, ‑у, м.

Спец. Наркотык моцнага дзеяння.

[Фр. héróine.]

гераі́ня, ‑і, ж.

Жан. да герой.

•••

Маці-гераіня гл. маці.

гераі́чнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць гераічнага. Гераічнасць учынку.

гераі́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Здольны на подзвіг, на геройства, які праявіў геройства. Гераічны народ. Гераічная армія. □ Гераічнаю дзяржавай Стала Беларусь мая! Астрэйка.

2. Заснаваны на геройстве, звязаны з праяўленнем геройства. Гераічны ўчынак. Гераічная абарона Брэсцкай крэпасці. // Багаты на подзвігі, геройскія ўчынкі. Гераічны час. // Які змяшчае ў сабе расказ пра подзвігі герояў. Гераічная аповесць. / у знач. наз. гераі́чнае, ‑ага, н. Гераічнае разумеецца як форма праяўлення заканамернасцей грамадскага жыцця. У. Калеснік.

3. Крайні, які патрабуе надзвычайнае напружання. Гераічныя намаганні. Гераічныя меры.

4. Які мае адносіны да герояў старажытнасці, расказвае пра іх подзвігі. Гераічны эпас.

гера́льдыка, ‑і, ДМ ‑дыцы, ж.

Дапаможная гістарычная дысцыпліна, якая займаецца вывучэннем гербаў.

[Ад лац. heraldus — вяшчальнік.]

геральды́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да геральдыкі. Геральдычныя даследаванні.

гера́ніевы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да герані. Гераніевая кветка. // Які здабываецца з лісця герані. Гераніевае масла.

2. у знач. наз. гера́ніевыя, ‑ых. Сямейства двухдольных раслін, да якога адносяцца герань, пеларгонія і інш.

герантало́гія, ‑і, ж.

Навука аб старэнні жывых арганізмаў і прадаўжэнні жыцця.

[Грэч. hérōn — стары і lógos — вучэнне.]

геранто́лаг, ‑а, м.

Спецыяліст у галіне геранталогіі.

гера́нь, ‑і, ж.

1. Травяністая расліна сямейства гераніевых з пахучымі лістамі, і яркімі адзіночнымі або сабранымі ў парасонікі кветкамі.

2. Народная назва пеларгоніі, якая разводзіцца ў памяшканнях як дэкаратыўная расліна. Толькі вокны дырэктарскай кватэры смяяліся: ласкава калыхаліся прыгожыя гардзіны, гарэлі кветкі руж і герані на падаконніках. Шамякін.

[Ад грэч. geranos — журавель.]