Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 8-е выданне (правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні

срыв

муж.

1) (действие) зрыў, род. зрыву муж.

неоконч. зрыванне, -ння ср.

2) (нарушение нормального хода, развития) зрыў, род. зрыву муж.

срывание

I 1) зрыванне, -ння ср.

2) зрыванне, -ння ср.

здзіранне, -ння ср.

3) спаганянне, -ння ср.

см. срывать I

II скопванне, -ння ср.

см. срывать II

срывать

I несовер. (к сорвать)

1) зрываць

2) (брать лишнее) зрываць

здзіраць

лупіць

3) (вымещать) спаганяць

см. сорвать 1, 2, 4

II несовер. (к срыть) скопваць

срываться

I несовер. возвр., страд. в разн. знач. зрывацца

см. сорваться, срывать I 1

II несовер. страд. скопвацца

см. срывать II

срывающийся

1) прич. які (што) зрываецца

см. срываться I

2) прил. (о голосе) зрывісты

срывка

нареч. разг. рыўком

срывщик

неодобр. зрыўшчык, -ка муж.

срывщица

зрыўшчыца, -цы жен.

срыгивать

несовер. разг. зрыгваць

срыгиваться

страд. зрыгвацца