Verbum

одино́кий

1. прил. адзіно́кі, само́тны;

2. сущ. адзіно́кі, -кага м., само́тны, -нага м.;

одино́ко нареч. адзіно́ка, само́тна;

одино́кость адзіно́касць, -ці ж., само́тнасць, -ці ж.;

одино́чество ср. адзіно́та, -ты ж.; адзіно́цтва, -ва ср., само́та, -ты ж.

одино́чка адзіно́чка, -кі м., ж.;

мать-одино́чка маці-адзіно́чка;

одино́чник

1. разг. (заключённый) адзіно́чнік, -ка м.;

2. спорт. адзіно́чнік, -ка м.;

одино́чница разг. (заключённая) адзіно́чніца, -цы ж.;

одино́чный в разн. знач. адзіно́чны;

одино́чный полёт ав. адзіно́чны палёт;

одино́чное заключе́ние адзіно́чнае зняво́ленне;

одино́чный вы́стрел адзіно́чны стрэ́л.

оди́н-еди́нственный разг. адзі́н-адзіню́ткі.

одио́зность адыёзнасць, -ці ж.;