Verbum

mianowanie

н.

1. прызначэнне;

2. наданне чыну; узвядзенне ў чын

mianowicie

1. іменна; менавіта;

2. уст. асабліва

mianownictwo

н. наменклатура; тэрміналогія

mianownik

м.

1. грам. назоўны склон;

2. мат. назоўнік;

sprowadzić do wspólnego ~a — прывесці да агульнага назоўніка

miara

miar|a

ж.

1. мера; колькасць;

~a długości — мера даўжыні;

~a powierzchni — мера плошчы;

2. уст. мерка;

zdjąć ~ę — зняць мерку;

iść do ~y — ісці на прымерку;

3. перан. мера;

w ~ę — у меру;

w ~ę możności — па меры магчымасці;

w znacznej mierze — у значнай ступені;

żadną ~ą — ні ў якім выпадку;

w ~ę zasług — па заслугах;

ze wszech miara — як мага; з усяе сілы;

poczucie ~y — пачуццё меры;

przebrać ~ę — перабраць мерку; далёка хапіць; перабраць

miarka

miark|a

ж. мерка;

mierzyć innych swoją ~ą — мераць іншых на свой аршын; меркаваць (думаць) пра іншых па сабе;

przebrała się ~a — перабралася мерка

miarkować

незак.

1. разлічваць, узважваць, меркаваць;

2. уст. стрымліваць, утаймоўваць

miarkować się

miark|ować się

незак.

1. арыентавацца;

2. стрымлівацца;

~uj się! — супакойся!; трымай сябе ў руках!

miarkownik

м. тэх. рэгулятар

miarodajność

ж. аўтарытэтнасць; кампетэнтнасць; надзейнасць