Verbum

анлайнавы слоўнік

вя́ла

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч.	выш.	найвыш.
вя́ла	-	-

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012.

вялава́тасць

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

Крыніцы: piskunou2012.

вялава́ты

прыметнік, якасны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	вялава́ты	вялава́тая	вялава́тае	вялава́тыя
Р.	вялава́тага	вялава́тай вялава́тае	вялава́тага	вялава́тых
Д.	вялава́таму	вялава́тай	вялава́таму	вялава́тым
В.	вялава́ты (неадуш.) вялава́тага (адуш.)	вялава́тую	вялава́тае	вялава́тыя (неадуш.) вялава́тых (адуш.)
Т.	вялава́тым	вялава́тай вялава́таю	вялава́тым	вялава́тымі
М.	вялава́тым	вялава́тай	вялава́тым	вялава́тых

Крыніцы: piskunou2012.

вя́ласць

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Вяла́ўск

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

вялацяку́чы

прыметнік, якасны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	вялацяку́чы	вялацяку́чая	вялацяку́чае	вялацяку́чыя
Р.	вялацяку́чага	вялацяку́чай вялацяку́чае	вялацяку́чага	вялацяку́чых
Д.	вялацяку́чаму	вялацяку́чай	вялацяку́чаму	вялацяку́чым
В.	вялацяку́чы (неадуш.) вялацяку́чага (адуш.)	вялацяку́чую	вялацяку́чае	вялацяку́чыя (неадуш.) вялацяку́чых (адуш.)
Т.	вялацяку́чым	вялацяку́чай вялацяку́чаю	вялацяку́чым	вялацяку́чымі
М.	вялацяку́чым	вялацяку́чай	вялацяку́чым	вялацяку́чых

Крыніцы: piskunou2012.

вяле́бна

прыслоўе

станоўч.	выш.	найвыш.
вяле́бна	-	-

Крыніцы: piskunou2012.

вяле́бнасць

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

Крыніцы: piskunou2012.

вяле́бны

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	вяле́бны	вяле́бная	вяле́бнае	вяле́бныя
Р.	вяле́бнага	вяле́бнай вяле́бнае	вяле́бнага	вяле́бных
Д.	вяле́бнаму	вяле́бнай	вяле́бнаму	вяле́бным
В.	вяле́бны (неадуш.) вяле́бнага (адуш.)	вяле́бную	вяле́бнае	вяле́бныя (неадуш.) вяле́бных (адуш.)
Т.	вяле́бным	вяле́бнай вяле́бнаю	вяле́бным	вяле́бнымі
М.	вяле́бным	вяле́бнай	вяле́бным	вяле́бных

Крыніцы: piskunou2012.

Вяле́нік

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне